Vrijdag eindelijk de befaamde steenuilenhut van Glenn Vermeersch uitgetest in Kalmthout, met succes. De steenuiltjes kwamen ZEER dichtbij en ook de jongen kwamen nu dichtbij op aandringen van het mannetje.
Volgend jaar in m’n eigen tuin? We werken er alvast aan.
Hier kan je goed zien hoe klein deze uiltjes eigenlijk wel zijn, al is het ook een uit de kluiten gewassen muis die hij beet had.
Dinsdagavond trok ik met Frank Resseler naar de Viroin om er woensdagochtend orchideeën en vlinders te fotograferen en s’avonds door te reizen om in de dassenhut van Landschap VZW dassen te spotten.
’s Ochtends vervoegde Wim Claes ons om de eerste plekjes te gaan verkennen. Helaas zat het weer niet mee en was het wachten op wat droge momentjes om toch wat plaatjes te kunnen schieten.
De groot geaderde witjes werkten mee dankzij het druilerige weer.
Hommelorchis (Ophrys fuciflora), op het eerste zicht sterk gelijkend op Bijenorchis maar naast elkaar toch vrij gemakkelijk te determineren a.d.h.v. het aanhangsel aan de lip die bij de laatste soort naar achteren wijst.
Frank filmde met z’n highspeed camera hoe de bestuiving van de Hommelorchis net functioneert. Ik heb al wat beelden kunnen previewen en moet zeggen…indrukwekkend!
Op een bepaald moment heb ik mezelf verplicht enkel met de breedhoek lens te werken en de macrolens even te vergeten.
Grote muggenorchis (Gymnadenia conopsea):
Hommelorchis (Ophrys fuciflora) vergezeld van bevertjesgras (Briza media):
Een van de spectaculairste, Bokkenorchis (Himantoglossum hircinum), met bijhorende bokkengeur…:
Na een stevige rit richting Baraque Fraiture werd het weer zo mogelijk nog slechter en zagen we onze plannen om de das in goed licht op de plaat te krijgen letterlijk en figuurlijk in het water vallen. Ondanks dat heb ik dan toch 1 waarnemingsshot genomen, de camera weggelegd en genoten van de aanwezigheid van deze prachtige dieren.
Na een korte nacht van woensdag op donderdag en 2 dagen werken was de zin in een nieuw Viroinbezoek behoorlijk groot geworden, hopelijk nu met beter weer. De usual suspects Sam en Gert waren van de partij en Frank zou er een familieweekendje van maken.
De Grote muggenorchis (Gymnadenia conopsea), vrij algemeen in de provincie Namen, Luik en Luxemburg. Het is een kensoort voor kalkgrasland.
Bergnacthorchissen (Platanthera chlorantha), belicht door de zon die langzaam maar zeker door het achterliggende dennenbos kwam piepen.
De Bijenorchis (Ophrys apifera)is ook een echt pareltje, je kan er lang naar zoeken maar eens je er eentje gespot hebt, lijken ze plots allemaal te verschijnen.
Als afsluiter ook nog een stinkerd (Ringslangen kunnen verschrikkelijk stinken) onder een stuk puin gevonden:
Na Viiksimo ging de trip 160km noordelijker richting Martinselkosen Eräkeskus in Suomussalmi, een synoniem voor VEEL beren werd ons verteld. Anders dan in Viiksimo bij BWC was dit vele malen groter op vlak van logeermogelijkheden met kamers zoals je ze in hotels verwacht. Op vlak van voeding moest het dan weer onderdoen (en niet een beetje) voor het uitstekende eten van de fotograferende kok bij BWC, daar was elke maaltijd ronduit verrukkelijk. Er heerste ook een hele andere sfeer, minder gemoedelijk dan wat we de eerste 3 dagen gewoon geraakt waren.
Onze toegewezen gids was een vrolijke Fin die ons in uitstekend Engels begeleidde naar de hutten en het moet gezegd, die hutten waren top. Goed geïsoleerd, een bedje, een slaapzak, een mobiel toiletje, rijstzakken en een 10kg zware schijf met schroef om je balhoofd op te draaien.
De beren lieten niet lang op zich wachten en bij de eerste hut passeerden toch een kleine 20-tal verschillende beren. 3 moeders met hun jongen, enkele stevige mannen en wat jong volwassenen. De zeearend die een meeuw uit een zwerm plukte was een leuk extraatje.
Wanneer er mannetjes tevoorschijn kwamen waren de vrouwtjes met kroost meteen alert en ging het er soms bitsig aan toe.
Soms moet je wat wachten op de beren en kun je wat experimenteren. Een abstracte benadering van de taïga vegetatie werd bekomen door de lens verticaal te bewegen met een sluitertijd van 1 seconde.
Dichtbij onze slaapplaats zaten sperweruil en oeraluil…Tijd dus om een uiltje te knappen:
En dan weer de berenhut in, deze keer eentje in het bos:
Al geruime tijd speelde ik met de gedachte om eens naar Finland te gaan om bruine beren, veelvraat en auerhoenders op de plaat te zetten. Ook Wim Claes, een bevriende fotograaf, had dit al langer op z’n schema staan.
Na de nodige bookings van vliegtickets, hutjes en het lange aftellen was het dan zover…3 mei! Eindelijk dat vliegtuig op.. Brussel – Helsinki – Kajaani it is!
Op de luchthaven van Kajaani werden we opgehaald door Jani Määtä van BWC waar we 3 dagen boekten voor Auerhoen en Veelvraat. 160km oostwaarts kwamen we eindelijk aan op onze bestemming in Viiksimo op een steenworp van de Russische grens.
Koffers uitladen, materiaal klaarmaken, een stevige maaltijd en rond 18u waren we klaar voor het eerste doel. Het Auerhoen! Een grote vogel van om en bij de 5kg. Omdat de vogels ’s avonds al op hun baltsplek aankomen, moesten we voor 19u de hut in. De 1-persoonshutten stonden rond hun baltsplaats verspreid om in verschillende settings te kunnen fotograferen. Mijn hut keek uit op een baltsplekje in de sneeuw met links en rechts wat struikgewas terwijl Wim z’n hutje in het bos stond, zonder sneeuw maar met de mooie typische vegetatie.
Omstreeks 3 uur ’s nachts hoorde ik het eerste mannetje baltsen, nog wat aan de vroege kant en daardoor de ISO waarde moeten opkrikken naar 12800!
Een half uurtje later was het al een stuk lichter geworden en kon ik met ISO 6400 en 3200 aan de slag.
Moe maar voldaan kropen we rond 8u ’s morgens uit de hut en konden we genieten van een lekker ontbijt. Omstreeks 16u zouden we naar de veelvraathut gevoerd worden maar omdat er ongewoon veel beren in het gebied zaten, was de kans op veelvraat miniem geworden. Na onderling overleg reduceerden we het aantal dagen “veelvraat” naar 1 en namen we er Korhoen bij.
Op de veelvraatplek dus geen veelvraat maar beren, de eerste beer was meteen de mooiste van al die nog komen zouden.
Toen deze imposante man verscheen vluchtten de andere beren meteen het bos in. Je zou voor minder…
Na deze sessie gingen we opnieuw wat energie binnenspelen en slaap inhalen, we zouden pas de volgende ochtend rond 4 uur naar de korhoententjes rijden. 2 paar sokken, 3 broeken, 2 pulls, een dikke muts en een jas konden niet voorkomen dat het bibberen en beven was in deze flinterdunne stoffen tentjes. De vogels zelf trokken zich er weinig van aan en deden wat ze moesten doen, baltsen.
To be continued…
Read more →
