Na Viiksimo ging de trip 160km noordelijker richting Martinselkosen Eräkeskus in Suomussalmi, een synoniem voor VEEL beren werd ons verteld. Anders dan in Viiksimo bij BWC was dit vele malen groter op vlak van logeermogelijkheden met kamers zoals je ze in hotels verwacht. Op vlak van voeding moest het dan weer onderdoen (en niet een beetje) voor het uitstekende eten van de fotograferende kok bij BWC, daar was elke maaltijd ronduit verrukkelijk. Er heerste ook een hele andere sfeer, minder gemoedelijk dan wat we de eerste 3 dagen gewoon geraakt waren.
Onze toegewezen gids was een vrolijke Fin die ons in uitstekend Engels begeleidde naar de hutten en het moet gezegd, die hutten waren top. Goed geïsoleerd, een bedje, een slaapzak, een mobiel toiletje, rijstzakken en een 10kg zware schijf met schroef om je balhoofd op te draaien.
De beren lieten niet lang op zich wachten en bij de eerste hut passeerden toch een kleine 20-tal verschillende beren. 3 moeders met hun jongen, enkele stevige mannen en wat jong volwassenen. De zeearend die een meeuw uit een zwerm plukte was een leuk extraatje.
Wanneer er mannetjes tevoorschijn kwamen waren de vrouwtjes met kroost meteen alert en ging het er soms bitsig aan toe.
Soms moet je wat wachten op de beren en kun je wat experimenteren. Een abstracte benadering van de taïga vegetatie werd bekomen door de lens verticaal te bewegen met een sluitertijd van 1 seconde.
Dichtbij onze slaapplaats zaten sperweruil en oeraluil…Tijd dus om een uiltje te knappen:
En dan weer de berenhut in, deze keer eentje in het bos:
